Het was vanmiddag weer de eerste wedstrijd van Het Eerste. We spelen in klasse 4H en omdat de KNSB de competities in de vierde klasses indeelt met een teampje meer, spelen we een ronde meer dan de andere Raadsheer-teams en daarvoor was de datum van 21 september uitgekozen. Al zolang ik me kan herinneren, speelt De Raadsheer 1 in de vierde klasse. Vroeger was dit de hoogste Brabantse klasse die ervoor zorgde dat we alle uithoeken van Brabant mochten ontdekken. Sinds een jaar of 3 zijn de regio’s opnieuw verdeeld en spelen we van pakweg Tilburg tot aan het strand in Zeeland. En daar zitten hele nieuwe pareltjes van uithoeken tussen. Zo speelden we vandaag tegen Landau-Terneuzen. We speelden weliswaar thuis, maar ik ben me toch eens in de tegenstander gaan verdiepen: Volgens Wikipedia was Salo Landau in 1936 Nederlands Kampioenschap schaken. (Dan doet hij waarschijnlijk niet zelf meer mee.) Hij heeft in Rotterdam gewoond en er wordt met geen woord gerept over Terneuzen of zelfs maar Zeeland.
Terneuzen is volgens dezelfde bron een doodsaai stadje in het zuiden van het zuiden van Zeeland en daar dan weer het zuiden van. Ofja.. Er staat niet dat het doodsaai is, maar ik krijg mezelf niet door de pagina heen geworsteld. Leuker is het vlakbij gelegen Gent op een lekker (elektrisch) fietstochtje afstand. Het was duidelijk te horen dat onze gasten eigenlijk gewoon Belgen waren – de link was nog veel duidelijker dan tussen Zundert en Wuustwezel. Speciaal voor u, de doorgewinterde verslagenlezer, heb ik daarom aan Copilot de 10 meest typische Belgische woorden gevraagd en deze verstopt in de tekst. Kunt u curieuzeneuzemosterdpotten ze allemaal vinden?
Het was trouwens nog veel makkelijker geweest om Copilot dit verslagje te laten schrijven. Maar goed, met gemakzucht heeft nog nooit iemand een erelidmaatschap verdiend. Of een lintje. Daarover gesproken.. Hoe zit het daar eigenlijk mee? Dit wordt toch al mijn tiende jaargang als het gaat om verslagen schrijven. Dat is ook niet niks! Maar goed, dat zoek ik nog wel een keer uit.
Awel, u kunt wel merken dat het de eerste wedstrijd van het seizoen is. Ik ben al bijna een pagina onderweg en we zijn nog steeds niet in het Wapen beland. Laten we daar eens heen gaan.
Als de Zeeuwen rond 13 uur al lang op hun stoel zitten en de Raadsheren allemaal nog een tas koffie bestellen om de tijd te rekken totdat ook John binnen is, begint Jorrit aan zijn openingsspeech. Gelukkig komt John precies op dat moment binnenvallen, waardoor onze teamleider het kort kan houden. De klokken worden gestart en we kunnen aan onze eerste zetten van het seizoen beginnen!
Nou en we hadden een goesting! Met 16 man achter de borden kon je 2 uur lang een speld horen vallen. Er werd serieus geschaakt en rond een uur of 15 waren er nog geen grote verschillen gemaakt.
Even voor de vorm: ik behandel meestal de partijen in volgorde van afgelopenheid, zo kan ik soms de wedstrijdspanning nog verwerken in mijn artikeltje. Dat wordt moeilijker gemaakt door het feit dat ik zelf mee speel, soms ook moet nadenken en ik dan niet altijd tussen de soep en de patatten mee krijg wat er op de andere borden gebeurt.
Johan was de eerste die op zoek ging naar onze teamleider. Hij had een remiseaanbod en stond daar nogal van te kijken, want als er iemand beter stond, was het zijn tegenstander. Maar vanwege het teambelang vragen we bij een remiseaanbod altijd aan de teamleider of het aangenomen mag/moet worden. In dit geval was er nog weinig reden om vanwege tactische redenen dienovereenkomstig te beslissen. En nadat Jorrit letterlijk van de pot was gerukt om dat te verifiëren, werd het snel remise. ½ – ½.
En dat leek wel het startsein van een vloedgolf aan remises.
Binnen een halfuur speelden zowel Jorrit (bord 3), Mitchell (4) en John (6) ook remise. Ik zou er lang bij stil kunnen staan, maar het leken me alle 3 partijen waarbij geen van de spelers ooit winnend voordeel heeft gehad. John had nog wel even een (veel?)belovende aanval, maar blijkbaar was het niet genoeg. 2-2.
En bij mij scheelde het ook niet veel. Mijn tegenstander op bord 5 liet zowel in woord als in zetten zien dat hij met remise tevreden was. Maar ik had op het oog een voordeeltje in een toreneindspel met allebei nog 5 pionnen. Ik ging er eens goed voor zitten en concludeerde na 10 minuten dat zetherhaling toch echt het best was, omdat een winstpoging waarschijnlijk zou verliezen. Gelukkig bleef ik nog even zitten, want 10 minuten later concludeerde ik dat dezelfde winstpoging toch waarschijnlijk zou winnen. Zo gedacht, zo gespeeld en het punt ging ribbedebie in de tas! 3-2 en heel wat opgeluchte gezichten bij de Raadsheren die al klaar waren en ook het verloop van de andere partijen volgden.
Niet lang daarna kon ook Richard (8) zijn vuist in de lucht steken. Hij was met wit al wat beter uit de opening gekomen, maar had zijn voordeeltje daarna weggegeven en de rollen leken omgedraaid. Maar met enkele ambetante zetten kon hij zijn geïsoleerde dubbelpion naar voren duwen, alwaar ze eigenlijk voor meer overlast zorgden in de stelling van Aäron Zoontjes dan voor overlast in de stelling van Richard. De definitieve nekslag volgde tegelijkertijd met de 0.00 op de klok van zwart. 4-2.
Het duurde nog geen 5 minuten voordat de overwinning werd binnengetikt door Niek. Hij was al een behoorlijke tijd bezig om op het tandvlees zijn voordeeltje te behouden / uit te bouwen. Misschien keek hij op enig moment wel jaloers naar zijn teamgenoten die al vroeg voor een gemakkelijke remise hadden gekozen, terwijl hij appelblauwzeegroen zat te zwoegen om een mogelijk teamresultaat over de streep te trekken. De laatste zetten heb ik niet gezien, maar het leek een lastig eindspel waar Niek eerder iets beter dan iets slechter stond. Maar Niek was slim genoeg om te weten dat een half punt de teamoverwinning zou betekenen en het werd dus snel 4½ – 2½.
Toen was alleen de arme Thijs nog bezig. Als revelatie van de laatste seizoenen werd hij pardoes op bord 1 geparkeerd door de nietsontziende Jorrit. Dat betekent dat hij de sterkste speler van Landau, Gertjan Verhaeren (2071) tegen kreeg. In de opening won hij zowaar een pion en Gertjan had wel wat compensatie, maar het was toch zeker niet de bedoeling geweest zijn pion te verliezen. Maar toen begon het pas.. Per 5 zetten kwam Thijs wat verder in de verdrukking. Hij verdedigde als een tijger, vond de ene na de andere oplossing, maar kwam pertang steeds verder in het drijfzand. Totdat uiteindelijk, diep in de blessuretijd, toen iedereen al aan het bier zat, hij zich gewonnen moest geven. Maar nou, op deze manier is dat zeker geen schande! 4½ – 2½
Amai, de eerste overwinning is binnen! Dat betekent dat we nu gedeeld Eerste staan! En beter nog: de doelstelling om wederom niet te degraderen is meteen al een stapje dichterbij gekomen! De volgende wedstrijd spelen we in en tegen Sliedrecht. Weer zo’n exotische locatie. Blijft u ons volgen, op 12 oktober hoort u weer van ons!
