Ronde twee in klasse 4H ging de tocht naar Sliedrecht. De opdracht van teamleider Jorrit was duidelijk. “We hebben een ruim hogere gemiddelde rating, dus doe geen gekke dingen. Speel lekker door en als het remise wordt, is dat niet erg. Dat wordt op andere borden wel goed gemaakt.” Dit soort instructies krijgen we vaker en meestal worden we dan getrakteerd op een schandelijke nederlaag. Om te ontdekken of dat ditmaal ook het geval was, werden we gestuurd naar Activiteitencentrum De Havik. En als ik dan onderweg in de auto zit, dwalen mijn gedachten onwillekeurig af naar wát voor activiteiten er dan zouden plaatsvinden in dat centrum. Zouden wij worden neergezet in een stoffige bovenkamer, terwijl beneden in de gezellige kroeg het halve dorp staat te komkommersjoelen? Zou er misschien een hobbelpaardenrace aan de gang zijn – inclusief gokken op wie er wint? Of misschien een cursus kruisboogschieten voor blinden?

Helaas, niks van dit alles. In de Havik werd toch vooral geschaakt, gejokert en gebridget. Verder vielen een paar dingen op. De locatie was een typisch buurthuis, met andere woorden: mede door de TL-verlichting was het niet de meest sfeervolle locatie. De bar was in de zaal zelf, wat het analyseren en napraten niet bevordert. Maar toch: ze hadden een bierkaart met liefst 25 verschillende Belgische bieren en die boden ze aan voor slechts 3 euro. Op het prikbord aan de muur hing – naast de tussenstanden van de verschillende kaartwedstrijden – een simpel wervingsbriefje voor de schaakclub, waarop werd gewezen op de goedkoopste contributie van Nederland. Of dat zo is, weet ik niet, maar ik kreeg het idee dat Sliedrecht de toegankelijkheid als haar pluspunt had gemaakt. Dat wordt gestaafd door de eerste en enige andere keer dat ik met de club in aanraking kwam: jaaaren geleden, toen ik nog het Limburg Open schaaktoernooi in Maastricht organiseerde, kreeg ik een mailtje van Martijn Stoker, toevallig mijn tegenstander van vandaag. Of ze zich konden inschrijven met 35(!) Sliedrechtenaren. Dat mocht uiteraard en sindsdien komen ze elk jaar massaal terug naar het Maastrichtse toernooi. En ook vandaag hadden ze 4 externe teams en dat lijkt me voor een dorp als Sliedrecht hartstikke veel. Blijkbaar doet deze club toch iets goed in het trekken van schakers naar de club. En clubs die schakers weten te binden, hebben niks te vrezen van mijn soms wat geruchtmakende artikeltjes : -)

Één van die andere 3 clubs die deze ronde ook naar Sliedrecht mochten, bleek stomtoevallig Rokado te zijn. Rokado is een soort bevriende club waar (ex-)Raadsheren als Hans van der Linden, Frank Verkooijen en Leo Rietveld spelen. Geen misselijk clubje dus. Soms hopen we daarom stiekem dat Rokado uit elkaar valt, zodat al die goeie spelers bij De Raadsheer komen spelen. Maar aan de andere kant, zouden er dan een paar mensen buiten het team gaan vallen. En dat team bevalt hartstikke goed. En wie schrijft er dan de verslagen, om maar wat te noemen. Daarom besloten we het nu maar te houden bij het gezamenlijk reserveren en uit eten gaan bij hetzelfde restaurant.

Maar dat was aan het einde van de middag, en we zijn nu nog aan het begin. Sliedrecht had een aparte wedstrijdleider. Zeg maar een soort Niek, maar dan alleen voor externe wedstrijden en hij deed zelf niet mee. Deze Niek zat op het podium en had een Powerpoint gemaakt waarop hij de uitslagen gedurende de wedstrijden steeds bij hield. Vooraf verzorgde hij de opening, hij deelde de consumptiebonnen uit en ruimde naderhand de stukken op – die hij waarschijnlijk vanmorgen al had klaargezet.

Een uur of twee lang waren er eigenlijk geen spannende activiteiten. Behalve misschien bij Hans van der Linden die zijn tegenstander vanuit de opening gruwelijk van het bord aan het timmeren was. Johan moest ondertussen wat tijd zien te rekken, want zijn tegenstander dacht bijna 2 uur lang 3x zo lang na als Johan.

De eerste die bij onze wedstrijd een wapenfeit liet noteren, was Thijs op bord 3. Nieuw in het team wordt hij door Jorrit eerst op bord 1 en daarna op bord 3 gepleurd. En dat had Jorrit goed gezien. Vorige ronde moest Thijs het maar net afleggen tegen de sterkste schaker van Terneuzen, ditmaal haalde hij het volle punt mooi binnen. Hij liet zijn centrumpionnen opmarcheren en wist daardoor zijn stukken steeds beter te plaatsen, totdat er uiteindelijk definitief extra materiaal in de doos belandde. Op veel borden was het nog gelijkwaardig, maar het was in ieder geval ook 1-0!

Iets daarna bewees John wederom onze remisetopscorer te zijn. Tot dan toe had ik nog weinig ongelijkheden gezien in de stelling. Tegenstander Bert Dobber vroeg zijn teamleider of hij remise mocht aanbieden en niet veel later deelde hij en onze eigen Anish Giri de punten. 1½-½ .

Toen ging het ineens hard. We hadden Richard geposteerd op bord 8 om met zijn onconventionele spel het punt binnen te halen. In het begin ging dat niet zo goed; tegenstander Jeroen Brandsma stond zelfs iets beter. Langzaam wist Richard het te draaien en stond daadwerkelijk iets beter, toen Brandsma pardoes door zijn vlag viel. Eigenaardig was het wel. Richard stond dan wel iets beter, het punt was qua stelling nog zeker niet binnen. Maar nu dus wel. 2½-½.

En Jorrit was de volgende. Hij was achter bord 2 gaan zitten, wat volgens de ratinglijst volkomen terecht is.  Eigenlijk weet ik niet zo goed meer hoe het ging. Ik geloof niet dat de vonken er af vlogen, dus dat zal dan wel betekenen dat het vaak gaat met een ratingverschil van 200 punten; je hoeft niet per se spectaculaire zetten te doen, maar komt vaak automatisch steeds ietsje beter te staan. Uiteindelijk was het genoeg om er 3½-½ van te maken.

Mitchell haalde de matchpunten binnen op bord 6. Vanuit de opening was het lang zoeken naar een gaatje. Uiteindelijk ontstond het gat in de vorm van een pion die snel richting de overkant rende, terwijl er genoeg stukken op het bord stonden. Althans, tot na een zet of 35, toen Mitch’s dame de knol van zijn tegenstander veroverde. De arme Maarten Hartkoren zag toe hoe hij op liefst twee manieren kon terugslaan, maar in beide gevallen maakte dat het probleem alleen maar erger omdat de pion zou doorlopen met vreselijke gevolgen. Een keiharde 4½-½.

Toen bood mijn tegenstander remise aan en dat nam ik maar aan. Nadat we al binnen 5 minuten 10 zetten theorie op het bord hadden staan, was het voor beide partijen zoeken naar het goede plan. Dat kwam pas tijdens de analyse, waar we erachter kwamen dat ik eerst had moeten winnen, maar omdat ik het verkeerde plan koos, Martijn Stoker had moeten winnen. Dat het remise werd, was dus de bevestiging dat we er allebei niks van kunnen. 5-1.

Vervolgens was Johan klaar. Hij had een matig soort van afruil gedaan door zijn halfuur voorsprong in te ruilen voor een kwaliteit achterstand. Vanaf toen mocht hij de boel gaan keepen en het was een zegen dat hij nog wat initiatief als compensatie had, want daardoor kon hij net een remise over de streep trekken. 5½-1½.

Als allerlaatste zat Niek nog te spelen. Hij had het lumineuze idee om een extra uitdagende middag tegemoet te gaan door compleet verloren uit de opening te komen. Goed, ik zag nog geen concrete manier hoe Henk Prins er echt van had kunnen profiteren, maar het betere van het spel had hij zeker. Halverwege de middag sprak ik Niek die aangaf dat hij nog wel minder stond, maar niet meer zo slecht als in het begin. Nog later leek hij zelfs beter te staan en uiteindelijk bleek het na lang doorspelen zelfs genoeg te zijn voor het volle punt. 6½-1½.

En daarmee is er iets bijzonders aan de hand. We staan bovenaan met 2,5 bordpunt los! Tijdens het eten spraken we over onze kampioenskansen en concludeerden dat die miniem zijn omdat Stukkenjagers, Goes en Pion toch wel echt hoge ratings meebrengen als gemiddelde. Maar nu ik hier op mijn kantoortje rustig de klasse zit te bekijken, valt dat allemaal wel mee. In de afgelopen partijen speelden ze met respectievelijk 1934, 1928 en 1921, waar onze gemiddelde sterkte 1913 is. Weliswaar iets minder, maar wie weet wat er kan gebeuren. En daar gaan we het dus NIET openlijk over hebben, want dan gaat het sowieso mis. We bekijken het daarom zo: het doel is handhaven en van de 9 teams in de competitie staan er nu 8 dichter bij de streep dan wij!

De middag eindigde met een activiteitencentrum vol thuisspelende schakers die nog lang speciaalbier zouden blijven drinken en broodjes kroket eten, Leo Rietveld die onderweg naar het restaurant werd vergeten door zijn teamgenoten, Marco van der Linden die een halfuur terug moest rijden omdat hij zijn jas vergeten was en Jorrit die een TarTaar bestelde die door een Rotterdammert met een natte T aan tafel werd bereid, mogelijk inclusief extra consumptie.  Een succesvolle dag dus!