De derde ronde speelde we tegen Caïssa Gilze-Rijen. Het klinkt als een geslachtsziekte, maar is eigenlijk de godin van het schaken. Het spreekt dan natuurlijk voor zich dat we daarom in een parochiezaal speelde. We probeerde onze tegenstander op alle mogelijke manieren te verassen, waardoor de helft van ons team op de fiets kwam. De tegenstander dacht natuurlijk dat we hierdoor een stuk vermoeider zouden zijn, wat ze niet wisten is dat Rijen misschien wel iets centraler voor ons ligt… In vorig verslag had ik het natuurlijk over de ontbrekende historie van de Raadsheer B met Stukkenjagers E,F,G(?) . Dit keer is er daadwerkelijk een relatie tussen Caïssa en de Raadsheer. In de gehele schaakhistorie blijkt er een persoon te zijn die voor beide clubs gespeeld heeft. Wie weet welke man van Zundert dit is, mag een keer bij ons meedoen op bord 5 of krijgt een glaasje spa-blauw. Kijk maar wat je aantrekkelijker vindt. Nu ik de helft van de lezers al hebt weggejaagd kunnen we over het schaken beginnen. De teamleider eindige zijn betoog met “laten we er een leuke avond van maken” en ik kan alvast wel verklappen dat een aantal schakers dit niet had begrepen.

Donderdag 25 oktober was het zover: de tweede ronde van de avondcompetitie. Raadsheer B mocht deze keer op stukken gaan jagen tegen de Tilburgse vrienden van Stukkenjagers E. Onze eerste wedstrijd, welke we glorieus met 2,5 – 1,5 hadden gewonnen, moest natuurlijk een vervolg gegeven worden. Waar we de eerste ronde niet met ons oorspronkelijke team konden spelen en de gebroeders van Opstal, niet onverdienstelijk, invielen mochten deze avond René en ik laten zien of we het ook nog konden en werden door onze, zeer charmante, teamleider gestraft en op bord 1 en 2 geposteerd. Ik kan hier nu heel veel gaan schrijven over de historie tussen Raadsheer B en Stukkenjagers E, het mooie weer, bier en andere nutteloze zaken maar dat zal ik jullie besparen. Jullie willen gewoon weten wat er gebeurt is.

Het begon allemaal volgens het ontbrekende plan. Niek (1893) speelde een degelijke partij tegen Frans Wolferink (2075) op bord 2. In een stelling waar niks aan de hand is speelde zijn tegenstander de meest verschrikkelijke zet in de stelling, wat een mogelijke mat in twee opleverde. Wonderbaarlijk genoeg zag Niek het ook en stonden we 1-0 voor. Ik hoef niet uit te leggen dat iedereen jaloers na deze mannen keek omdat ze al op het terras konden gaan zitten.