Goirle – Nog niet zo heel lang geleden sloeg de klok 12, toen 7500 ratingpunten het Hof van Holland binnenstapten. Enigszins verward keken zij om zich heen: “Waar zijn nu weer we aanbeland?” Als dit een film was, zou hij zeker in zwart-wit zijn. Elk detail klopte, de massief eikenhouten tafels, de gordijnen voor de ramen en de bar, waar nog slechts met houten Guldens betaald kon worden. Achter deze bar de sympathieke Corry, minstens twee keer pensioengerechtigd en scherp van geest én van tong. Het was rumoerig in de kroeg, waar op dit moment exact 13 personen zijn. Een onheilspellend voorteken. Het blijkt dat één speler slechts de avond tevoren een postduif had gestuurd: na het aanzien van de tegenstander was het dun hem in de broek gelopen. Er werd gezocht naar een waardig vervanger. De wijzer klom hoger terwijl nog 8000 punten hun entree maakten. Het werd tijd de wapens te trekken in de volgende zaal, waar zich ritmisch een druppel van het plafond allengs naar de vloer haastte. De gure storm van de avond tevoren had duidelijk zijn sporen achtergelaten. De wijzer van de klok stond welhaast beneden, toen de Goirlese mechanieken met Zwitserse precisie in werking gesteld werden.

Al snel werd op bord 5 het pleit beslecht. Een buitengewoon getalenteerde jongeman, niet vervelend om aan te zien bovendien, had het Morra gambiet op het bord gekregen. Beste lezer, behoud uw nachtrust, ga nooit dit angstaanjagende gambiet aan zonder het goed te kennen. Tenzij u natuurlijk speelt tegen een sterke, niet onaantrekkelijke jongeman speelt.

Een verdere ronde langs de borden wijst uit dat de overwinning niet alleen kwam, evenals de vallende regendruppel. Op bord 5 is Niek, “De Kannibaal” bezig zijn buitgemaakte paard door de gehaktmolen te draaien. Het zou niet lang duren of ook de andere stukken zouden zijn onstilbare honger voeden. Op bord 3 stond Frank, door velen liefkozend Koning van de Profylaxe genoemd, op het punt de koning van de tegenstander het bord over te sturen. Maar niet voordat Vloedgolf Daan zijn tegenstander verdronk in een draaikolk van ruimte.

De meest bloedige partij werd wederom gespeeld door Han, die hiermee de vierde moord pleegde. “Ik heb een toren geofferd op f7, dus ik ga winnen.” Het is de logica van een beul, waar niemand tegenin durft te gaan. En inderdaad werd het bord compleet bezoedeld door een bloedige wolk, die zich zou voegen bij de immer plengende regendruppel. Inmiddels leek John, op bord 4, zijn tegenstander langzaam plat te walsen. Echter voor hij bij zijn wals was aangekomen, werd hij overgelopen door zijn tegenstander, die de partij stijlvol wist te bezegelen.

Rick van Loy, slachtoffer van de Koning van de Profylaxe, stortte uitgeput ineen nadat laatstgenoemde de zwarte koning een marathon had laten lopen. Hij schijnt een natuurlijke dood te zijn gestorven. De meest angstaanjagende sluipmoordenaars ziet en hoort men niet, zelfs niet als het te laat is. Het enige wat Sander liet ontsnappen, was een holle schreeuw door de Goirlese straten. Don Leo, tenslotte, zag tevreden zijn handlangers de lijken opstapelen. Hij besloot zijn tegenstander remise te geven, opdat hij zijn schrik door gans Brabant kon verspreiden.

Een zwarte koets kwam voorrijden. Één voor een stapte het doodseskader in; “Het zit er weer op”, zei iemand. Verder heerste er doodse stilte. Geruisloos verdween de koets uit de donkere, verlaten stad.

Nooit zou iemand meer een spoor van de koets vernemen.