Vorig jaar mocht ik u vermaken met een verhaal over mijn ontgroening bij de Schaakrocknacht. Dit jaar werd dit fenomeen voor de 6e keer gehouden en ik had de datum al maanden omcirkeld in m’n agenda. Afgelopen 4 november was het dan eindelijk zover en ik kan u vertellen dat ik dit stukje typ terwijl de CD van Rammstein – die ik vers gewonnen heb – door de woonkamer dreunt op een niveau waar de buren doof van worden.

Het deelnemersveld was met 22 spelers klein te noemen, maar er waren wat opmerkelijke gezichten. Zo was er Cor Scherbeijn, een goede vriend van onder anderen Willem en speler van de Baronie, die speciaal voor het toernooi vanuit Breda naar Heerlen was afgereisd. Ook was na de ervaring van vorig jaar de groep uit Maastricht gegroeid van 3 naar 5 man. Tenslotte kwamen Maikel en ik speciaal overvliegen vanuit Nijmegen en Arnhem voor een avondje schaken. Ach, zoals een wijs man ooit zei: “Je moet gestoord zijn om het te bedenken en nog gestoorder om eraan mee te doen.” En daarmee is de toon gezet.

Maikel en ik reden omstreeks half 8 weg uit Den Bosch, waar we een feestmaal hadden genuttigd ter ere van het 20-jarig jubileum van ons leukste en enige zusje. In de auto zat ook Kirsten, de vriendin van Maikel, die niet kan schaken maar toch wel heel benieuwd was of alle verhalen niet overdreven waren. Samen waren we zo’n vierenhalf uur kwijt om de barre tocht naar Heerlen af te leggen. Gelukkig had Maikel een auto, want we hadden wel heel snel moeten lopen om in diezelfde tijd het stuk wandelend af te leggen.

*Er belt inmiddels een boze buurman aan, maar dat hoor ik niet want de muziek staat veel te hard. Buckstabuuuu!!*

Als je omstreeks 21:00 het Sjtaater Hoes in Kerkrade binnenstapt, zou je het niet typisch kenmerken als een schaaktoernooi. Wel als een ietwat lege hardrockkroeg met discolampen, een goedlopende tap en een hond. In dat opzicht lijken de 11 schaakborden die in de zaal staan opgesteld ietwat verdwaald, maar toch worden deze de hele avond gebruikt. Ik geef mijn reisgezelschap een biertje en een cola en maak een praatje met Cor en mijn schaakvrienden uit Maastricht. Niet veel later pakt Arno, voor vrienden DJ NÖL en organisator van de avond, de microfoon: “Dames en heren, we wachten nog even op de bus uit Wuppertal (Duitsland) en dan gaan we zodadelijk beginnen!”

Na het onvermijdelijke “We wachten niet meer op de bus uit Wuppertal en we gaan ronde 1 indelen” bestel ik nog een biertje en ga ik tegenover mijn tegenstander (dik 2000) zitten. Omdat hij al achter de witte stukken zit, pak ik maar de zwarte. Ik zet de klok aan en vanaf dan moeten we het allebei zien te doen binnen de 5 minuten. 2 minuten later, wanneer ik al aardig in de problemen zit, gaat de muziek eindelijk zachter; kan ik toch nog een beetje nadenken.

Althans, dat dacht ik. DJ NÖL heeft de microfoon vast en trapt af: “Dames en heren, dit is de eerste vraag van de Rockquiz. Het nummer Smoke on the Water gaat over welke sloot: A de Zwarte Zee, B het meer van Genève, C de Middellandse Zee of D de Atlantische Oceaan. Ik herhaal: A de Zwarte Zee, enzocetera.” Dit is toevallig één van de 2 vragen waar ik het antwoord op weet, dus na de partij loop ik even naar Cor toe om te bevestigen dat het antwoord B moet zijn. Toch? Zijn antwoord: Makkie, de eerste zin is al We all come down to Montreau. Dûûh.
Er waren in totaal 15 vragen en de andere die ik wist was nummer 9: De zin I will be King, you will be Queen and nothing will take it away. We can be heroes just for one day. Is natuurlijk van David Bowie.

Mijn tegenstander gooit zijn dame in mijn schoot en na 1 ronde heb ik dus 2 punten. Dat gaat voorlopig voorspoedig.

Ik zal hier niet elke partij bespreken om twee redenen. 1: het interesseert u waarschijnlijk geen flikker en 2: ik weet het ook allemaal niet meer. Toch wil ik u nog wel even op de hoogte brengen van een gebeurtenis uit ronde 2. In het zaaltje naast ons was de plaatselijke fanfare aan het oefenen voor carnaval. Op een gegeven moment deden ze niet alleen hun eigen deur dicht, maar ook de onze. Ze konden zichzelf vermoedelijk niet meer horen door de herrie uit onze speakers. Toch een mooi compliment.

Zoals vorig weekend de klok een uur achteruit is gezet, zo zet ik hem nu even 4 uur vooruit.

De laatste ronde is gespeeld, ik kan de piep in m’n oren niet horen door de harde muziek en heb om één of andere reden wat meer moeite met recht lopen. Toch heb ik op miraculeuze wijze 12 punten uit 15 wedstrijden gehaald en ben daarmee gedeeld eerste geworden.
Van het schaakgedeelte dan. Want de bij elkaar gespeelde punten worden opgeteld bij het aantal goed beantwoorde vragen om de winnaar te bepalen. En ik heb 13 vragen gegokt.. Gelukkig was iedereen het er over eens dat de quiz afzichtelijk moeilijk was. Althans, op Glenn Freer (1950) na dan. De beste man had 11,5 punten weten te halen en had maar liefst 14 vragen goed. Zo wist hij bijvoorbeeld van welke band Phil Collins de bassist is geweest, dat Paranoid en Sabotage albums van Black Sabbath zijn en wie de drummer is van die band die ik niet ken. Hiermee werd hij afgetekend en volledig verdiend eerste.

Maar toen kwam de nummer 2.. Hij had 12 punten schakend behaald (hé, dat getal ken ik ergens van) en liefst 9 vragen goed. En dat betekent.. Dat ik liefst 7 vragen goed had gegokt en hiermee als 2e was geëindigd! Ik mocht op Frankse wijze naar voren komen en het album uitkiezen wat inmiddels alweer bij het eerste nummer is aanbeland. *De buurman maakt aanstalten om een baksteen door het raam gaan gooien.*

Na de prijsuitreiking doen we nog één biertje, trekken we onze jassen aan met Radar Love van Golden Earring en rijden daarna naar huis. Om 03:30 draai ik moe maar voldaan de deur open. Morgen staat de wekker om 09:00 voor de wedstrijd tegen Checkmate in Weert. Maar goed, da’s het volgende verhaal.