Er zijn weekenden waarin ik op zaterdagochtend half 9 mijn bed in duik. Dit weekend was niet zo’n weekend. Dit weekend kwam ik om half 9 mijn bed úít. Door de nieuwe poule-indelingen van de KNSB spelen namelijk we niet meer in heel Brabant, maar hebben we Oost-Brabant ingewisseld voor Zeeland. Zo kwamen we zaterdag uit in Axel, op 88,8 kilometer van Zundert. Daarom moest ik om 11:45 op het station in Breda zijn, wat betekende dat ik op 10:23 op station Arnhem moest staan. En aangezien ik al een halfjaar geen pion meer gezien had, had ik ook nog wat tijd nodig voor de voorbereiding. Zodoende weet u dus waarom ik in vredesnaam op zo’n onmenselijk zaterdagtijdstip opstond.

Maar goed, genoeg gehuild. Zoals het een goed Van Dijk betaamt, kwamen John en Tycho slechts een kwartier te laat om Daan en mij op te halen. Daan was vanuit Eindhoven gekomen en hoopt dit seizoen de grens naar de 2000 te slechten. Toen we om 13:15 in Axel arriveerden, spraken we af dat degene die verloor, de zee in moest. Lachend en gierend kwamen we de speelruimte binnen, waar we enigszins agressief werden aangestaard door 16 spelers die al begonnen waren en onze eigen vrolijke teamgenoten, die de aanvangstijd een kwartier hadden weten te rekken.

De klokken werden aangezet en we wisten dat we deze partij moesten winnen. We zijn dit jaar ingedeeld bij 6 Zeeuwse ploegen en 4 Brabantse en blijkbaar zijn Zeeuwen een stuk lager geratet dan Brabanders. En omdat we vorige keer onze gezworen vrienden van de Baronie verslagen hadden, zouden we ons dit jaar makkelijker moeten kunnen handhaven dan de vorige jaren. (Als u zich afvraagt of u het artikel tegen de Baronie gemist heeft; de reden dat we gewonnen hebben, is waarschijnlijk dat uw vaste stukjesschrijvert er niet bij was.)

*Zo. Ik probeer altijd een inleiding te maken, omdat domweg beginnen met een verslag van de partij aan bord 7 ook zo stom overkomt. Maar aangezien u nu al een klein kwartier aan het lezen bent, zal ik toch maar eens beginnen aan de partijen.

De eerste die klaar was, was onze bebrilde voorzitter op bord 5. Vermoedelijk was het een tactische meesterzet van Niek om Jorrit boven ondergetekende op te stellen, maar daardoor kon ik de partij wel aardig volgen. Ik wilde schrijven dat de partij vrij vlak verliep en eindigde in remise, totdat Jorrit daar fel tegenin ging, de partij in Stockfish gooide en er daar achter kwam dat hij op -3 gestaan had! De remise was gezien de situatie dus een prima resultaat.

Ook omdat Jorrit, nadat zijn tegenstander remise had aangeboden, ging kijken bij de andere borden en zag dat Mitchell zijn overwinning aan het binnenslepen was. Hij speelde tegen een Belgisch jeugdtalent en wist in een vrij overzichtelijke partij een pion voor te komen. Gezien de ongelijke lopers zou het nog spannend kunnen worden, maar Mitch liet er al een halfuur lang geen enkele twijfel over bestaan dat zijn extra pion zou opgroeien tot een prachtige dame. 1,5-0,5.

Vervolgens was het de beurt aan Frans op bord 8. Hij speelde eveneens tegen een Belgisch jeugdtalent; Hugo Froeyman, 9 jaar met een rating van 1470 en een Belgische titel op zak. Navraag leerde dat het wel een jeugdtitel betrof. 25 zetten speelde Hugo een puike pot, maar beging daarna een blunder. Frans maakte het in korte tijd bloederig af en matte met een dame meer op het bord. 2,5-0,5.

Ik werd zelf redelijk hard afgemaakt tegen Luna van Twaalf. Nee, dat zeg ik niet goed. Ik werd zelf redelijk hard afgemaakt tegen Luna (12). Luna had niet echt een gruwelijke koningsaanval of iets dergelijks, maar ik werd 22 zetten lang steeds iets verder onder druk gezet. Gelukkig kon ik me er met het onlogische Pe7 onderuit vechten, wat ook nog eens een pion opleverde. Die ging dan 2 zetten later wel weer verloren, maar de stelling die overbleef was nog iets in mijn voordeel. Gelukkig kreeg Luna een periode waarin ze minder scherp was en kon ik mede daardoor mijn pion naar de overkant krijgen, wat me een volle toren opleverde. 3,5-0,5.

Vervolgens was het de beurt aan John om de overwinning definitief binnen te koppen. Hij speelde op bord 4 en begon zoals altijd rustig. In het middenspel veroverde hij een pion en toen ik een uur later weer ging kijken, waren dat er al 3 geworden. In het eindspel moest hij nog wel het goede plan vinden, maar dat lukte en hij wist het relatief eenvoudig uit te schuiven. 4,5-0,5.

Vervolgens accepteerde Niek het remiseaanbod wat hij had gekregen. De hele partij was redelijk in evenwicht en er viel eigenlijk niks meer te halen. Niek probeert dit jaar ook door de 2000 te breken en hoewel dit resultaat daar niet bij helpt, levert het ook niet echt schade op. 5-1.

In dat licht deed Daan een stuk betere zaken. Hij speelde met zwart tegen Arjo Arendse (1877) en tot in het eindspel leek de stelling redelijk gelijk op te gaan. Wat bleek echter? Het meesterbrein had, na de laatste stukkenruil 10 zetten eerder, precies een tempozet over waarmee zijn koning de witte pionnen kon veroveren. Arjo wist inmiddels ook wel hoe laat het was en gaf gelijk op. 6-1.

Daardoor was het Tycho die de traditie voortzet om het laatst bezig te zijn. Al op zet 2 schrok Ivo Lagendijk zich een hoedje van de openingskeuze van Tycho en dat leidde ertoe dat de Bredase student na 12 zetten zo’n 1:20 extra had, waar we begonnen met 1:30. Ivo bleef echter goede zetten doen en de stelling bleef redelijk in balans, totdat Tycho een vrijpion toestond. De vrijpion ging lopen, Tycho dacht dat hij deze nog wel zou veroveren, maar dat bleek een verkeerde inschatting. De pion op a2 zette de hele witte stelling vast en zodra ook het overgebleven zwarte paard bij de aanval werd betrokken, moest Tycho opgeven. 6-2. Dat met dat zwemmen wilden we hem niet ook nog aandoen.

Uiteindelijk toch een flinke overwinning die gevierd werd met een etentje. Helaas zat Het Wapen van Axel vol, dus zijn we uitgeweken naar Eva’s Passie. En u weet wat ze zeggen: what happens in Eva’s Passie, stays in Eva’s Passie. Hoe dan ook: met 4 matchpunten uit 2 wedstrijden weer een stap dichterbij directe handhaving!