Om 09:45 stapte ik op de fiets om een mooi tochtje te gaan maken. Eerste stop was station Arnhem, daarna zou station Breda volgen en de laatste stop was het altijd mooie Souburg, zo’n 230 km verderop. Met een gemiddelde van 80 km per uur kwam ik vervolgens met John aan bij het clublokaal van Souburg. Ofja. Toen we eindelijk doorhadden dat het een schaakclublokaal was, bleek dat we er al 3x voorbij gereden waren.

Het was eigenlijk maar een klein gebouwtje, met aan de buitenkant geen enkel herkenningspunt behalve een miniscuul logo van SKS (ik vermoed Schaak Klub Souburg). Ik stapte naar binnen en er viel me meteen iets op: de verwarming stond nog niet zo heel lang aan. Verder was het wel duidelijk dat dit een schaakclub was. Aan de muren hing een foto van ene A. Vermue tegen Gary Kasparov, een logo van SKS en foto’s van BSKS’ers (Bekende Schaak Klub Souburgers). Ook hing er een gigantisch speelschema van de match Carlsen – Caruana, inclusief mogelijke snelschaakpartijen. Hier kon je tegen betaling van €4 aangeven wie je dacht dat de match zal gaan winnen en de stand die het zou worden. Helaas was de inschrijving al op 9 november gesloten, dus we konden niet meer meedingen naar de hoofdprijs. We konden ons nog wel inschrijven voor het Pepernotentoernooien, alleen we hadden niemand bij die voldeed aan de leeftijdsgrens van 22 jaar. Ook hing er een prijzenkast, waarin nog evenveel ruimte vrij was als in die van de Raadsheer. De tafels stonden netjes opgesteld in twee rijen van 7 en 9, omdat er anders geen plek meer was voor de bar.

*Zodadelijk komen we bij het punt waarop u zult beseffen dat ik beter een beetje op m’n eigen partij had kunnen letten, in plaats van op alle details in de zaal.

We kregen een warm Zeeuws welkom en konden weldra de klok starten. Ik denk dat er geen partij zo is geëindigd in een uitslag die je na een uur of 2 zou voorspellen.

Na ongeveer een enkeltje Arnhem – Souburg, bood mijn tegenstander remise aan. Ik dacht dat ik vanuit een onbekende opening kon overstappen naar een bekende opening, maar de stelling was toch niet helemaal hetzelfde. Daarom werd ik in het begin overlopen en zag ik het al helemaal fout gaan. Gelukkig zag mijn tegenstander dat niet. Ik koos voor een koningsaanval, mijn tegenstander voor de ruimte op de damevleugel. Een zet of 10 lang volgden we allebei ons eigen plan, en baden allebei dat het goed zou komen. Na een zet of 25 dachten we allebei dat we slechter stonden en werd het zetherhaling. Ik ging met een gerust hard analyseren, want niemand stond slechter en er stonden er al een paar op winst. ½-½.

Het eerste verschil werd gemaakt door Jorrit op bord 3. De partij leek lang gelijk op te gaan, maar werd door een welkome blunder van de tegenpartij geen remise. Jorrit maakte het koeltjes af. 1½-½.

De volgende die klaar was, was debutant Richard. Pijlsnel beukte hij al zijn stukken naar de koningsstelling van zijn tegenstandster. De ene lijn was nog niet open of de andere penning werd er al weer ingezet, ik had haast medelijden met de arme Laura Tiggelman. Toch sloeg het allemaal net niet door en toen de kruitdampen waren opgetrokken, was de stelling wonderbaarlijk genoeg gelijk. Een remise was het niet logische resultaat. 2-1.

Teamlijder Niek was op bord 1 gaan zitten, speelde de hele middag een vlakke pot en maakte er remise van. Ok dan, dit was de enige uitslag die na een uurtje of 2 wel redelijk te voorspellen was. 2½-1½.

Erik speelde een goede pot, waarin hij met iets initiatief uit de opening kwam. Hij speelde het eindspel beter dan Martin de Bock en pakte een pionnetje mee. Hij speelde het eindspel nog een keer beter dan Martin de Bock en pakte nog een pionnetje mee. Repeat een aantal keer. 3½ – 1½.

Toen ik terugliep vanaf de analysezaal, had John net bord 4 opgegeven. Toen ik wegging, stond John prima, beetje gelijk wel. Maar er moet iets verschrikkelijks gebeurd zijn; John heeft na zijn partij geen woord meer gezegd en ging er ook snel vandoor. 3½-2½.

En de partij van John was niet de enige plek waar iets verschrikkelijks gebeurd moet zijn. Daan stond enorm goed op bord 2 en het was een kwestie van tijd voor hij zou winnen. Ik kan bijna niet omschrijven hoe goed Daan stond, dus laat ik het zo zeggen: zelfs nadat Daan zijn toren wegblunderde, was zijn tegenstander nog blij dat hij eeuwig schaak kon geven. 4-3.

En het wordt nog verschrikkelijker. Mitchell was weer in een dolle bui, dus na een zet of 20 vroeg ik hem maar eens hoe dat spelletje heette waar hij mee bezig was. Het was wel iets met een bord en schaakstukken, maar met schaken had het niet zoveel te maken. Toch stond hij gelijkwaardig en omdat zijn tegenstander een dubbelpion had, denk ik dat Mitch zelfs een klein plusje had. En toen ik terugkwam van het analyseren stond hij ineens 2 pionnen achter die erg hard aan het lopen waren. Mitchell knokte door tot het einde, maar ene A. Vermue maakte het knap af. Tsja, van Kasparov geleerd natuurlijk.

Dat is wel een zuur verliespunt, omdat 3 man tegelijkertijd blunderen en Souburg hiermee pas zijn eerste wedstrijdpunt pakt. Het is echter wel precies genoeg om nog tweede te staan en de afstand met de onderste 2 degradatieplaatsen bedraagt nu 6 matchpunten. Met nog 5 wedstrijden te gaan, wordt onze degradatiekans dus snel kleiner. Volgende ronde komt Bergen op Zoom op bezoek en mogen we weer lekker blunderen in ons eigen Wapen.