Vrijdag

De vier Musketiers waren incompleet dit jaar, onze leus “1 tegen allen en allen tegen 1” werd in de praktijk toegepast.  Frank zei tegen ons allen, ik doe niet mee en wij besloten een surrogaat musketier mee te nemen naar Wijk aan Zee in de vorm van Goos. Hij mocht bij Frank zijn Bitch Johan slapen maar hem verder niet aanraken. Verder mocht hij niet rijden en ons beloven om volgend jaar op te hoepelen.  Nog helemaal brak van de avond ervoor reed Johan ons vrijdags naar de Moriaan.

De reis er naar toe staat bekend om zijn hilariteit, flauwe grappen en niet op zijn minst de discutabele uitspraken van onze Telegraaflezer. Ron had waarschijnlijk in managen voor dummies 2018, de uitspraak gevonden “ik hoor het je zeggen”. Ieder van ons wist dat dit vast niet de laatste keer was dat we dat zouden horen dit weekend. Alleen op de heenweg al bleef de naald in de groef hangen en waren we deze zin al kotsbeu. Blinde schakers waren ook een onderwerp. Nee Leo, geen blindschakers maar echte met stok en hond. Niemand wil er eigenlijk graag tegen spelen. Hoe moet je je concentreren als iemand zijn zet hard op inspreekt, je zelf je zet moet roepen, je zijn stuk ook nog eens moet verschuiven terwijl zijn hond tegen je aan ligt te rijden. Wanneer je daarna verliest en jij zijn stukken op moet ruimen lijkt het allemaal erg oneerlijk, maar wat doe je er aan? Dat antwoord werd gevonden. Het gehoor bij deze mensen schijnt bijzonder goed ontwikkeld te zijn. Wat nu als je een stuk vast hebt dat je na iedere zet in het houten kistje plokt en er ook weer stiekem uithaalt. Dan roep je bijvoorbeeld Paard F3 naar G5, PLOK!  Hij zal dan iedere keer denken en voelen huh daar stond toch niks.

Voor ons gevoel waren we snel ter plaatse, we hoefden immers niet eerst naar Breda, Johan kreeg onze hulp en reed eens een keer niet verkeerd en rokers zijn een uitstervend ras geworden.  Onze hotelkamer had een opknapbeurt gekregen, waarschijnlijk vlak nadat we vorig jaar weggingen. Bij het inschrijven voor het toernooi zagen we iets waar we helemaal niet blij van werden. Café/zaal de Zon waar normaal Ron tegen de Jostiband schaakt was nu commentaarzaal geworden voor de grootmeesters. Prima idee zou je in eerste instantie zeggen ware het niet dat er nu ruimtegebrek was voor de schakers. Met een grotere opkomst (2000 Amateurs) had men een tweede speelzaal gecreëerd in een hotel boven op een top van een duin. Van groep 9 tm 5 moesten de helft van de spelers verkassen naar dit erbarmelijk oord ver weg overal vandaan. Voor ons hield dit in dat alleen Johan in de mooie zaal zat en de andere 3 verbannen werden. Andersom was voor meer mensen leuker geweest. Een paar ferme Texelse scuumkoppen deden dit leed iets verzachten.

Eerst maar eens wat eten voor de eerste match. Snotterend stommelde ik met mn manke poot achter het clubje aan, Jezus wat was ik beroerd. Heel vreemd, oren neus voorhoofd keel alles zat potdicht met een dikke groene slijmerige substantie die er toch constant uit drupte. De aanmaak leek beter in orde dan de afvoer. Het leuke restaurant van vorig jaar en het jaar daarvoor was verkast naar een grotere locatie. Het was al goed, en een groter pand is natuurlijk ook een grotere T-bone in de keuken was mijn redenering. Doordat het personeelsaantal niet meegegroeid was liepen de kok en zijn vrouw zich de pleuris en duurde het allemaal erg lang. Het eten was maar net aan de maat en bij Ron was het onder de maat. Toen de Dame bij het afrekenen vroeg of alles gesmaakt had, zei Ron dat zijn bord koud was? Zijn bord stond er echter nog gewoon en er was ook geen hap uit. Rare jongens die Rotterdammers.

Als berggeiten gingen we met een stevige woei tegen de berg op, op zoek naar een schaakzaaltje tussen het helmgras. Johan huppelde fluitend omlaag naar de mooie grote gezellige zaal. De ingang van het Hotel was een gepuzzel , de lift was erg eigenzinnig en na een trap omhoog een lift omlaag een trap omhoog twee trappen omlaag en een trap omhoog zagen we een bordje met pijl :schaakzaal! Einde van de gang een trap omhoog. Het snot in mijn hoofd begon nu ook langs mijn traanbuizen naar buiten te spuiten. In het zaaltje waar de lichten beurtelings uitvielen stond een gezellig barretje met 2 thermoskannen koffie en een stapel kartonnen bekers. Het waaide gelukkig binnen iets minder dan buiten. Wat een verschil met de echte zaal waar Johan nu waarschijnlijk als een echte Musketier ons uit zat te lachen.

Na een echte gongslag begon ons toernooi. Goos achter mij maakte in een saaie pot remise. Ik wist een behoorlijk gewonnen stelling te verprutsen. Mijn pen schreef niet op mijn besmeurde plakkerige boekje, de stukken plakten aan mijn vingers en mijn zakdoek was een dweil. Ron stond een lange tijd onder zware druk maar wist tegen het eind de Dame van de tegenstander te veroveren.  Zijn iets te opportunistische spel gaf de ander genoeg ruimte om wat promotiedreiging te creëren.  Deze dreiging kostte Ron uiteindelijk toch nog de partij. Je kon met die A-pion toch gewoon opstomen Ron? Na een strakke verslagen zwijgende blik richting ons zei hij, ik hoor het jullie zeggen. Johan kwam ons met zijn winst tegen een sterkere speler dolgelukkig opzoeken en  samen rolden we snel omlaag richting eigen Hotel alwaar zoals gewoonlijk weer livemuziek was. Ook was dit ondanks hoge verwachtingen zoals gewoonlijk weer berenslecht. De dansvloer tussen ons en de band was leeg en om deze reden verborgen wij ons achter een grote bloempot. Alleen het geklap van Goos verraadde  onze aanwezigheid. Toen de band wegging verschenen er uit allerlei gaten en hoeken weer mensen en werd het nog even gezellig. Flink uitgeteld doken we de bedden in en een luid geronk en gesnotter kwam boven het geluid van de grommende staal industrie uit.

Zaterdag

Dat was een close call vannacht. Ron schreeuwt midden in de nacht keihard NEEEEEEEEEEEE en slaat daarna met flinke kracht een deuk in mijn kussen net naast mijn ontwijkend hoofd. Als ieder met zijn ochtendrituelen bezig is, Goos tevreden over Johan, Johan tevreden met een kopje hotelkamer thee en Ron met zijn rek en strek oefeningen om zijn bejaarde lijf op te pimpen, besluit ik te blijven liggen om dat ik nog steeds strontverkouden ben. Zwetend ga ik onder het dekbed verder met mijn strijd tegen de hardnekkige bacillen.  Met een goed ontbijt en een wandeling voor sommigen prepareren we ons voor de tweede match. Met onze slogan in het achterhoofd, allen tegen 1 besluiten we Frank even te berichten :Frank, het is hier erg gezellig zonder jou en Johan is goed bevriend geraakt met Goos. Johan vertrekt goed gehumeurd richting Moriaan waar vandaag alle grootmeesters aanwezig zijn en de officiële opening plaatsvindt. De rest klimt balend die rotduin weer op met het voornemen snel een eind te maken aan de pot om daarna ook naar het echte toernooi te gaan.

Ron krijgt een pak slaag van een klein menneke uit India. Goos is snel klaar, hij wint door een foutje na 12 zetten een vol stuk en die partij wordt opgegeven Mijn dag van vandaag lijkt veel op gisteren. In de opening win ik materiaal en sta voor in ontwikkeling. Ron en Goos vertrekken alvast naar de Moriaan. Ron bekijkt mijn bord en zegt, tot over 1 minuut Willem….. Ik kan me met mn gesnotter heel slecht concentreren en weet wederom het voordeel niet vast te houden. Als ik op een gegeven moment een zet doe en mijn tegenstander zegt: uhh dat mag niet hoor want u staat schaak! besluit ik maar gewoon op te geven. Niet meer zien dat je schaak staat is voor mij de grens. Ook ik haast me naar de Moriaan en de binnenweg die ik denk te ontdekken brengt mij naar een mooie duinpan ver daar vandaan.  Johan speelt een remise tegen een hele sterke Duitse Doctor en is daar ook erg tevreden over.

Gezellig aan de bar waar Ron ons alles hoort zeggen ontwaart zich een reusachtige gedaante aan de overkant. RICHAAAAAAAAAARD brullen we gedrieën tegelijk. Heel de meute krimpt en kijkt verschrikt naar ons alsof we YIHAAD hebben geroepen en ook Richard merkt ons op. Het was bekend dat hij zou komen, we hadden dat afgesproken. Het was dus ook niet vreemd dat hij gezellig bij ons kwam zitten. Oude jongens krentenbrood, koetjes en kalfjes, gezellig spraken we het komende uur over schaakprogramma’s.  Noemenswaardig is het feit dat Richard Pijl, ons nieuwe lid, een eigen schaakprogramma heeft ontwikkeld waarmee hij op wereld niveau de strijd aangaat met soortgelijke programma’s.  Hij is daarmee ook een grote bekende in de schaakwereld en wij waren erg trots om naast hem te mogen zitten. Rond 19:00 uur begaven we ons naar het Sunsea restaurant, inmiddels een vast adres aan het strand waar het heerlijk eten is, en reserveren een noodzaak. Ook deze keer was het weer goed, Ron hapte zichtbaar tevreden in zijn warme bord. Wel voldaan namen we afscheid van Richard en begaven we ons langs de onstuimige zee richting ons Hotel waar we weer verrast zouden worden door een spectaculair live optreden. Niemand minder dan de Busquitos……….

Deze indrukwekkende band was zo geweldig dat ik me er niets meer van kan herinneren.  Ron dook vroeg zijn mandje in om zich voor te bereiden mij deze nacht een voltreffer te geven. Johan en ik speelden onze inhaal partij voor de competitie, en Goos vertrok na een paar colaatjes ook naar de eeuwige jachtvelden. Toen Johan en ik klaar waren werden we door het personeel de zaal uitgeveegd. Met een kussen op mn hoofd zover mogelijk van de commando vandaan viel ik nog steeds snotterend in slaap.

Zondag

Ik hoor iemand zacht door de neus ademen en zie Ron niet naast me, zou ik het zelf zijn? Ron is aan het uitzoeken welke kleur onderbroek hem het best vandaag zal staan onder zijn broek of voor de wastafel? Mijn luchtwegen zijn open. Onder de douche laat ik een loeihete warme straal een kwartier lang op mijn voorhoofd stromen om de laatste resten op te lossen. Ik lijk helemaal beter te zijn en enthousiast hink ik in hoge snelheid richting ontbijt.  We vullen ons met gebakken eieren tosti’s broodjes Jus melk koffie en thee, gebracht door een fitte vriendelijke Chinese dame. Het lijkt er op dat we klaar zijn voor de strijd en om op deze laatste dag een Brabantse klap  uit te gaan delen.

Ook dit jaar weer de voor mij onbegrijpelijke logica om de tassen naar de auto te brengen, vervolgens te gaan lopen naar de Moriaan, om daarna straks weer fijn helemaal terug te lopen naar de auto? Met nu als extraatje , wij drieën lopen straks vanaf Hitlers adelaarsnest terug langs de auto naar de Moriaan om daarna terug naar de auto te gaan. Het zal allemaal wel, laat ik me richten op de partij, met 1 goed been is het niet belangrijk.

De storm rond het Hotel bovenop de duin had zich gemaximaliseerd. De zonnepanelen buiten verloren wat onderdelen met als gevolg dat de combinatie verlichting / koffie apparaat/ televisie te veel stroom vergde. De koffiedame was daarom druk doende de veiligheidsschakelaars constant te bedienen om alles te laten blijven werken.  Ron had een mooie pot maar verloor toch uiteindelijk zijn partij. Van Goos weet ik dat hij ook verloren heeft maar het hoe en wat is me volledig ontgaan. Ikzelf kon eindelijk tegen de sterkste van mijn groep het voordeel vasthouden. Zonder snot en groene obstakels wist ik hem tot overgave te dwingen. Johan had zich vanuit de Moriaan bij ons gevoegd, zeer tevreden met weer een remise en daardoor ook winnaar van zijn groep! We besloten om nog even met zijn vieren langs de Moriaan (en langs de auto?) te gaan. Het concept van de organisatie om van café de Zon dit jaar commentaarzaal te maken leek in eerste instantie ok. Het was er echter zo druk en klein dat het geen doen was om daar de partijen te volgen. Hopelijk gaan ze ooit nog eens terug naar zoals het vroeger was. Een reusachtige gezellige warme tent buiten op het grote veld.

De terugreis was geen makkie. Het was erg slecht weer en de regen viel met bakken uit de hemel. Complimenten voor Johan die ondanks wat bijna aanrijdingen, hartverzakkingen en noodingrepen de Volvo naar huis wist te varen. In Zundert heerlijk gegeten bij de chinees. Een heet gerecht, bediend op een hete schaal voorzien van een heet bord. Alles naar wens Ron? Ik hoor het je zeggen.

Kortsnoi