Na een opvallend goed begin van de bondscompetitie stond Het Eerste team van De Raadsheer gedeeld eerste in de vierde klasse. Een bijna uniek hoge positie. In ronde 2 werd D4 met 5½ – 2½ over de knie gelegd en in ronde 1 hadden we reeds SV Oisterwijk verpulverd: 4½-3½. De overeenkomst tussen beide voorgaande wedstrijden was de afwezigheid van Jeroen, die sinds een jaar of 10 teamspeler is en al die tijd meer let op de borden van zijn teamgenoten dan van zichzelf. Deze ronde mocht hij (of beter gezegd, ik) voor het eerst meedoen in het vlaggenschip in een poging het team van De Giessen en Linge te verslaan. Deze club speelt haar interne wedstrijden in Giessendam. Voor externe wedstrijden wijkt ze echter uit naar de speellocatie van SV Sliedrecht in… Ja, ik hoef niet alles voor te zeggen zeker? Dit dorp is de hoofdstad van de baggeraars, die hier in grote getalen aanwezig zijn. En om een grap van Richard te quoten: we zullen er eens een paar baggerpotten van maken. Nou, dat is gelukt.
De helft van het team had afgesproken om vanuit Zundert samen te rijden. Zo kwam het dat omstreeks 12:00 vier ietwat nerderige types over de parkeerplaats voor de Rabobank liepen. Niek mocht als gewaardeerd teamleider voorin plaatsnemen en Frans kroop daar vlak achter. Ik mocht mezelf opvouwen achter bestuurder Richard, die mijn arme knieën een gunst deed door één standje dichter op het stuur te gaan zitten. Zo hoefde ik slechts mijn enkels ter hoogte van mijn oren te houden om alsnog achterin te passen. Zo reden we gezamenlijk richting Moerdijk, gezellig keuvelend over de geneugten des levens zoals dure benzine, werk en LAT-relaties. Een klein uurtje later kwamen we aan bij Activiteitencentrum De Havik. Hier werden we verwelkomd met een bordje: “aan alle klaverjassers, biljarters en bridgers, wij verzoeken u om voortaan buiten te roken.” De beveiliger aan de deur die moest controleren op QR codes, zag er iets minder vijandig uit dan de types die ik normaal op zaterdag voor een horeca-gelegenheid tref. Dat werd later wel verklaard toen ik hem aan een schaakbord zag zitten. Beneden in de zaal zat de lokale schaakvereniging, wij mochten naar boven om tegen De Giessen en Linge te spelen. Gelukkig maar, want de verwarming had al een week uit gestaan en omdat wij ook de opgewarmde lucht van beneden mee kregen, was het zonder jas net uit te houden.
De klok liep langzaamaan richting de 13 toen ook John en Sander binnenkwamen. John met eigen vervoer (auto) en Sander ook met eigen vervoer (OV-fiets). Echt uitgebreid spreken konden we ze niet, want niet lang daarna kwam nog iemand binnen. Hij stelde zich voor als arbiter en wedstrijdleider vandaag en begon op tijd met zijn welkomstpraatje; hierna moest hij immers nog naar beneden voor precies hetzelfde welkomstpraatje. Halverwege deze korte speech kwam Mitchell binnenwandelen en tegen de tijd dat hij beneden ook wel was uitgesproken, kwam Tycho ons achttal complementeren. (Let op: niet complimenteren. Of dat veel gebeurde, laat ik nog even in het midden.)
Wellicht heeft u meegekregen dat de afgelopen anderhalf jaar het één en ander is veranderd. Wat niet is veranderd, is dat ik nog altijd een ongemakkelijk bruggetje zoek om te gaan van het moment dat de klokken worden gestart naar de uitslag van enkele partijen. En voilà, weer gelukt.
Tycho was, zoals wel vaker, als laatste aan zijn partij begonnen omdat hij wat later op z’n gemak kwam binnenlopen. Wat nooit gebeurt, is dat hij ook als eerste klaar is. Maar nu wel. Zijn tegenstander, Henk Boot, zat met één arm in het gips. Natuurlijk hoopten we dat dat zijn goede arm was. Voetballen met je verkeerde voet gaat immers niet echt aardig, dus voor schaken zal dat wel niet anders zijn. Binnen 6 zetten hadden ze al een ontplofte stelling op het bord. Beide spelers hadden een open stelling en het was voor iedereen de vraag wie er nu eigenlijk onder druk stond. Om 14 uur liepen Tycho en ik allebei een rondje en wilde ik hem vragen of hij nu eigenlijk compleet gewonnen of finaal verloren stond, maar een onbekende kracht hield me tegen. 2 zetten later gaf hij op. 0-1.
Als tweede was Sander klaar. Later zat ik met hem in de bus, dus konden we het er uitgebreid over hebben. Sander kwam goed uit de opening met een stelling van ongeveer +1. Dat had hij een stuk beter beoordeeld dan Fritz, die slechts tot 0.2 kwam, wat de onnauwkeurigheid van sommige engines nog maar aangeeft. Een beetje jammer was het daarom wel dat er een grote afruil volgde, waarbij tegenstander Jaco Vonk een tussenzet had, waardoor hij één stuk meer kon afruilen dan Sander. Onze bord-1 speler gaf direct op. 0-2.
Met op bord 1 en bord 3 een teleurstellend resultaat, moest er zo langzamerhand toch iets gaan gebeuren. Te beginnen met van die hatelijke 0 af te komen. Dat werd meteen gedaan door zowel Frans als John, die vrijwel tegelijk klaar waren. De partij van John op 6 ging de hele wedstrijd gelijk op. Frans leek op bord 8 iets beter uit de opening te komen, maar blijkbaar niet genoeg om zijn tegenstander te overklassen. Twee remises waren het gevolg, en met een 0-2 achterstand leek me dat enigszins makkelijk gegeven. 1-3.
Tegen die tijd had ik de partij ook compleet zien kantelen. Ik kwam aardig uit de opening en begon aan een aanval waarvan ik hoopte dat hij zou doorslaan, of toch minstens dat tegenstander Tony Else zou denken dat hij zou doorslaan. Beide bleek niet het geval en er stond 2x dezelfde stelling op het bord. Met een 0-2 achterstand zocht ik een alternatieve route die op z’n minst een winnaar zou opleveren. Dat lukte, maar helaas wat sneller dan voorzien. Een compleet over-het-hoofd-geziene éénzetter gooide een volle toren in het doosje en precies die kwam ik later te kort om mijn aanval te laten doorslaan. 1-4.
Al eerder had ik Mitchell horen fluisteren: “Shit, we staan 2-0 achter. Ik wilde dit eindspel eenvoudig remise maken.” Objectief gezien was het dat ook, maar daar hadden we nu niks aan, dus ik antwoordde: “Ja dat heb je vaker, maar dan pruts je wat aan en later sta je toch ineens gewonnen.” Mitchell begreep de hint dat hij nog geen remise mocht maken, trok nog een behoorlijke tijd figuurlijk aan een dood paard, maar tegenstander Eddy Korevaar maakte geen fout. 1½-4½.
Daarmee wist Niek ook genoeg. Hij was al een behoorlijke tijd met Tim Schakel aan het sumoworstelen, maar het lukte beide spelers niet om elkaar richting de cirkel te krijgen. Aangezien Niek Niek is, ging de partij door tot het moment dat de 4½ bereikt was, maar werd daarna tot remise besloten.
Tenminste, dat denk ik, want ik zat tegen die tijd allang in de bus en trein. Het kan net zo goed dat de partij tot na 20 uur duurde en nog alle kanten op is gegaan. Voor het resultaat maakte het dan toch alleszins niks uit: 2-5.
Als laatste Richard, en dat mag toch wel een verrassing heten. Vanaf zet 12 ofzo was hij Robin Tenhunen met huid en haar aan het verslinden. Beide koningen waren ongerokeerd, maar Richard was een paar vuurpijlen aan het afsteken. Na de zet 15. Ph8!! Dacht ik dat het snel over zou moeten zijn. Of 16. Lxh6 toch niet zo goed was als ik dacht, of dat Richard hem niet gevonden kreeg, weet ik niet. Feit was wel dat de aanval nu nog lang doorging, er onder andere een kwaliteitsoffer volgde en Richard de hele partij goed stond. Maar aan het steeds rodere hoofd van onze Nederlandse Belg was te zien dat het er steeds minder florrissant voor stond. Hoe het uiteindelijk remise werd, heb ik niet meer gezien. 2½-5½.
Toch een behoorlijke tegenvaller waarmee we zijn teruggevallen van plek 2 naar plek 3, maar vooral het team van Gardé zien uitlopen en de achtervolgers dichterbij sluipen. Qua rating scheelde het niet veel, we waren zelfs iets in het voordeel, maar een paar tegenvallers hebben ons de das om gedaan. Gelukkig kunnen we over 3 weken alweer revanche nemen, thuis tegen De Baronie. Daar hebben we nog een appeltje mee te schillen nadat we vorig jaar in Rustplaats Vredenbergh punten hebben laten liggen. En zij met ons, omdat er in mijn verslag over die partij weinig complimenten stonden over de baronnen. Hopelijk kunnen we ze naderhand behoorlijk wat raad mee geven. Nu al zin in.
