Door het gevolgtijdelijke ontstaan van mijn zoon en een pandemie, was het alweer even geleden dat ik een weekendtoernooi gespeeld heb. Nu het zonnetje letterlijk  en figuurlijk weer schijnt in de wereld, kriebelt het weer aan alle kanten en al snel bleek het toernooi tijdens het paasweekend in Delft de best planbare optie dit seizoen. Richard was ook  geïnteresseerd, wat er voor zorgde dat hij afgelopen vrijdag de BMW van de zaak bij mij voor de deur parkeerde om tesamen naar de prinsenstad te trekken.

Foto: de speelzaal in Delft. Denksportcentrum Duwo. 

Vrijdag

We beginnen beiden vol ambitie aan ons toernooi. Richard, omdat hij onder 1800 is gezakt op de ratinglijst en zich niet graag tussen dat soort prullers mengt, komende Januari in Wijk aan Zee. Ik, omdat ik mezelf de illusie heb aangepraat dat ik ooit nog eens iets van dit spelletje ga begrijpen en mijn rating nog wat kan doen steigen de komende jaren. We gingen dus eens even wat laten zien, daar boven de rivieren.

Een dikke 6 uur later zitten we uiteraard vloekend en tierend in de auto terug naar Zundert. Prutsers prutsen en dat hebben we de eerste partij beide genoeg gedaan. Ikzelf verkloot andermaal een Nimzo (de 2e in even zoveel weken) en mag blij zijn dat ik het middenspel overleef. Mijn 11-jarige (!) tegenstander biedt ruim na zijn bedtijd remise aan. Dit was een stelling waarin een ambitieuze, doortrapte en tot de tanden bewapende schaker als ik keihard weigert en de tegenstander compleet vermorzelt. Mijn loperpaar en betere ontwikkeling is een ruime compensatie voor de kwaliteit die ik heb geofferd (lees uiteraard: heb moeten geven…). De koning van de tegenstander staat flink op de tocht en hij dreigt ook nog eens in tijdnood te komen. Appeltje eitje dus. Tenminste, dat vond Fritz er dan van, he.

Ikzelf vond het op dat moment een uitstekend idee om lafjes de remise te pakken.

Foto: Jorrit vraagt zich af waarom hij nu nog steeds de theorie niet kent?

Richard maakte het zo mogelijk nog bonter. Hij speelde eveneens tegen een jong ventje, dat zich schuchter terugtrok achter de middenlijn en er eigenlijk vooral alles aan deed zijn overgebleven stukken van zo min mogelijk nuttige velden te voorzien. Richard kwam in de onvermijdelijke sleutelstelling terecht. Met nog 50 minuten op de klok neemt een ambitieuze, doortrapte en tot de tanden toe bewapende schaker als Richard natuurlijk alle tijd om die matcombinatie te vinden en een jeugdspeler op vernederende wijze te laten zien wie de echte baas is achter het bord. Appeltje eitje dus. Tenminste, dat vond Fritz er dan van he.

Foto: Richard wordt nog tijdens de partij door de toernooidirecteur gefeliciteerd met zijn prachtige aanval en aankomende winst.

Hijzelf vond het op dat moment een uitstekend idee om á tempo een pionzet te doen die de complete aanval om zeep hielp. 25 zenuwachtige minuten later mag ook Richard van geluk spreken met een half.

En zo zaten we dus na middernacht met de pest in ons lijf op de A16, ons af te vragen waarom we eigenlijk niet gewoon bij moeder thuis gebleven waren. Het echte slechte nieuws was dat we een paar uurtjes slechte slaap en het omgekeerde autoritje later waar moesten aantreden. Waarom? Waarvoor?

 

Zaterdag

Gelukkig draaide ons humeur de dag erop snel om. Niet alleen omdat Richard een verpletterende overwinning haalde in de ochtend, maar ook omdat Delft in het zonnetje een fantastische stad is om te zijn. De pittoreske grachten en monumentale gebouwen zijn doordrenkt van onze Vaderlandse geschiedenis. Richard heeft ooit zijn studie in Delft gedaan en blijkt een uitstekende gids in de binnenstad. We bezoeken de Katholieke kerk, lopen nog wat over de markt en langs de grachten en genieten van het heerlijke paasweer.

In de middag spelen we weer een partij. Richard speelt tegen de nummer 1 van de plaatsingslijst, die qua leeftijd wederom zijn (klein)zoon had kunnen zijn. Dan weet je in principe wel hoe laat het is, en Richard kon inderdaad vrij snel weer het zonnetje op gaan zoeken. Tijdens de partij zei hij nog grinnikend dat hij lekker aan het metselen was, maar nog geen uur later bleek dat muurtje vrij soepeltjes omver te gaan.

Foto: de stukken van zijn tegenstander vieren feest en lopen in polonaise over Richards muur.

Ik werd door Swissmaster ook getrakteerd op een jeugdtalent die de openingtheorie en  combinaties soepeltjes over de mauw rolde. 3 benarde uurtjes later heb ik de storm overleefd en krijg wederom een remiseaanbod, ditmaal in een stelling die dat ook echt is. Geen echte kans gehad, wel een betere partij dan de vrijdagavond. De ochtendpartij had ook al wel wat aanknopingspunten, maar ook dat was weer een remise geworden.

Foto: Jorrits volgende tegenstanders balen van de naderende laffe remisepot.

 

We stonden dus inmiddels allebei op 50%. Richard via 1 remise, 1 verlies en 1 winst. Ik via 3 halfjes. Omdat we allebei de hele tijd tegengestelde kleuren hadden gehad, voelden we wel aan dat zondagochtend wel eens een Raadsheer-onderonsje kon gaan worden. Afgelopen winter ben ik in mijn eigen opening nog eens flink vernederd door Richard, en sowieso heb ik nog nooit van hem gewonnen. Dat was dus niet per se een heel prettig vooruitzicht.

Gelukkig is er voor onprettige vooruitzichten ooit een oplossing bedacht. In dit geval heette die oplossing Paulaner Weissbier, gebrouwen te München en in ons geval geschonken op de Beestenmarkt in Delft. Heerlijk bij een burgertje op het terras!

Foto: Die heater hing daar echt voor jan lul, maar we hebben wel lekker gegeten.

 

Zondag

Om 7.20 gaat het wekkertje. Maar even kijken wie we krijgen in de ochtendsessie en dan op het gemakje douchen. Verdomme, het is niet waar. Zoals gevreesd, zwart tegen den Pijl. Vlug vlieg ik uit bed en sla de boekjes open, koortsachtig zoekend naar een variant waarmee ik de vernedering van 4 maanden geleden kan proberen te voorkomen.

Een uurtje later gaat de deurbel. Ik doe open en krijg nog aan mijn voordeur een remiseaanbod. Ja potverdikkie, gaan we dan echt een uur rijden om daar een salonremise te spelen? Maar misschien is dat wel een beter idee dan me weer zo te laten afslachten als in November..

 Voorzichtig vraag ik in de auto eens of Richard een beetje lekker geslapen heeft. Ja, dat blijkt wel het geval. Verdomme.

Wat hij liever heeft dan, die remise of een echte partij? Ook daarover laat hij weer weinig los. Wat is dit nu voor remiseaanbod, is hij daar echt blij mee?

Ik besluit maar dat het me eigenlijk niks uit maakt. Een snelle remise met een ochtendwandeling door Delft en de kans om de Nieuwe Kerk nog even van binnen te bekijken is prima, maar een pot schaken moet ook wel kunnen. Ik heb mn variantje gevonden, dus als er gespeeld moet worden gaan we ervoor. Ik leg de keuze dus terug bij Richard en dan komt al snel de aap uit de mauw. “Dan spelen we erom”, zegt hij zonder twijfel. Het remiseaanbod is dus óf psychologische oorlogsvoering geweest, óf medelijden. Ik weet niet wat erger is?

(“Goed fatsoen tussen twee clubgenoten” kan natuurlijk ook, maar dat is dan weer saai voor de lezer thuis, dus die optie vermeld ik niet.)

De vroege afwijking op de hoofdvariant had het effect waar ik op hoopte. Richard dacht 10 minuten diep na en vervloekte innerlijk mijn flauwe positionele voortzetting. We komen in onderstaande stelling waarin Richard (wit) 2 keuzes heeft: terug gaan naar b1/b2 met de dame of de dame offeren op f8.

Richard zou Richard niet zijn als hij niet voor het avontuur zou gaan en dus gaan de toren en het paard eraf en krijg ik een dame. Helaas voor hem blijkt van dat avontuur weinig terecht te komen, ik heb net voldoende zetten om de aanval af te slaan en een uurtje later lopen we weer in de zon.

Foto: Richard feliciteert Jorrit met zijn verdiende overwinning

Ik ben uiteraard tevreden met mezelf na mijn eerste volle punt, maar Richard heeft er flink de pest in. Er moest dus weer gezocht worden naar een mentale opkikker en die heette vandaag Texelse Skuumkoppe. Gebrouwen te Texel en in Richards geval geschonken op de Grote Markt in Delft.

Tot slot speelden we in de middag nog maar eens tegen plaatselijke jeugd. Ik kreeg een basisscholier met een colbertje tegenover me en Richard een jong meisje met schattige paddestoelenoorbelletjes en een vrij kort truitje.

 Na mijn uitschieter in de ochtend kon ik weer niet anders dan me met mijn nagels aan de rand van de afgrond vasthouden en hopen dat de jonge heer tegenover me geen winnende aanval vond. Die kwam er gelukkig ook niet waarna een beetje eindspeltechniek genoeg was om weer een remise binnen te slepen. Van trots was dit weekend weinig sprake, van opluchting des te meer.

Richard zat ondertussen flink huis te houden. Het meisje met de paddestoelen had in de opening iets te veel hooi op de vork genomen en Richard zette die hele lading hooi vrij gemakkelijk in de hens. Telkens als ik even op zijn bord ging kijken ging het een beetje minder met paddelientje. In de eindfase had Richard 3 verbonden vrijpionnen met zijn zware stukken daarachter geposteerd. De eindspeltechniek, laat zich nog het beste typeren als een bulldozer die moet worden tegengehouden met bamboestokjes. Het werd allemaal best bloedig.

Foto: De witte pion probeert zwart nog tegen te houden.

 

Uiteindelijk zijn we beide toch best tevreden met ons resultaat. We lopen voor de laatste keer nog de stad in waar we ons buikje vullen met Grieks eten en een mentale opkikker. Alvast voor het volgende toernooi, we zullen het nodig hebben.

Volledige uitslag op: http://www.delftseschaaksite.nl/toernooi/weekendtoernooi/?type=article&id=2045

meer (echte) foto’s op: https://www.facebook.com/DelftscheSchaakClub/?tn-str=k*F