1922 is de rating van John van Dijk. 1922 is ook het geboortejaar van mijn oma (oké, eigenlijk is het 1932, maar dat is voor het verhaal niet zo mooi). 1922 is namelijk bovenal de laatste keer geweest dat de interieurarchitect van Goirle “Het Hof van Holland” van een retenieuwe, spliksplintermoderne uitstraling voorzag, compleet met versgeschoten rendierkoppen en valletjes (zoekt u gerust even op wat dat zijn, dat heb ik ook moeten doen). Tenslotte is 1922 het jaar waarin Corry, barwacht van dat Hof van Holland, de pensioengerechtigde leeftijd bereikte. Afijn, dit is een lange intro om te zeggen dat we in een bouwval speelden.

We trapten deze lelijke nazomerdag af om 13:15, een kwartier later dan gebruikelijk. Het was namelijk nog nodig om het gehele team van De Raadsheer 1 uit de bar te halen terwijl de overige 3 teams reeds hun startpositie hadden ingenomen. Het feit dat iedereen zijn plek al had gevonden was opmerkelijker dan dat De Raadsheer er nog niet was, dat is namelijk niet bepaald een zeldzaamheid. Vooral niet als de plaats van handeling een gezellige bruine kroeg met ietwat retro-uitstraling is.

In de auto naar Goirle was ik meegereden met Jorrit. Een van de vele onderwerpen waar we het over hebben gehad, was wat je eigenlijk zou moeten doen met spelers die 1. d4 en 2. Pf3 spelen. Zonder uitzondering kwamen ze daar niet goed vanaf. Jorrit speelde vandaag moedig op bord 2 en nam het op tegen Bram van Huygevoort, wiens rating volgend jaar is. Bram was wit en u mag zijn eerste 2 zetten raden. Wat er vervolgens gebeurde was niet wat we vooraf hadden besproken. Sterker nog, Jorrit was bijzonder aardig tegenover Bram door hem eerst een pion en later een stuk aan te bieden. Hij schrok hierdoor zo erg van zichzelf dat hij pardoes in de auto stapte en naar Zundert reed. Zogenaamd voor een etentje, maar hé, het was pas 2 uur ’s middags.

Frank timmerde de stand weer naar 1-1 door de zwakste speler van EGS uit te schakelen. Frank leek even aanvallend te staan, maar na de opmerking van Johan dat “h3 een gemene zet was, omdat je gewoon een matnet had” antwoordde Frank doodleuk “echt waar joh? Daar heb ik helemaal niet naar gekeken”. En zo iemand wordt dan 20x achter elkaar clubkampioen..

Vervolgens was het de beurt aan John, op 4. Zijn tegenstander stond slecht, offerde een stuk voor compensatie, bleek uiteindelijk toch niet zoveel compensatie te krijgen en gaf een paar zetten pielen later op.

Zelf wist ik het derde punt binnen te slepen op bord 8. Ik kwam geen enkele ruimte te kort, was de baas over de zwarte velden en kon gebruik maken van het feit dat de stukken van mijn tegenstander niet goed samenwerkten. Ik heb altijd de neiging om te denken dat mensen die dingen zeggen als “ik bezette de zwarte velden” en “mijn stukken werkten beter samen” goed kunnen schaken, maar weet inmiddels dus wel beter. Op zet 22 kreeg ik de kans om door middel van een kwaliteitsoffer een creatief handgemaakt matje te weven en mocht helaas de laatste zet Pg4# niet meer uitvoeren. Het staat nu wel 3-1, maar het gaat wat ver om te zeggen dat we er op de overige borden nu heel florissant bijstaan.

Als we naar de Eerschte Goirlese Damclub waren gegaan, had Niek zijn partij zeker gewonnen. Helaas hoefde zijn tegenstander zijn offer niet aan te nemen en besloot simpelweg een kwaliteit te winnen. Niek verweerde zich kranig, hield het lang vol maar er was geen houden meer aan. De eindstelling was erg naar. Jasper van Dalen zette zijn dame recht tegen de dame van Niek, stak zijn tong uit en zei: pak me dan als je kan, dan zet ik je mat. Oké, die laatste twee dingen zijn niet waar, maar nogmaals: voor het verhaal moet je wat over hebben.

Johan kwam niet alleen thuis van Goirle, maar bezocht ook nog even een koude kermis. Lange tijd stond hij redelijk goed, eigenlijk wist niemand of hij nu beter of slechter stond, maar dat veranderde toen hij in tijdnood een toren wegblunderde. Ineens stond zijn tegenstander wel erg goed, kon prijsschieten en won hiermee het derde punt.

Nu waren alleen Tycho en Daan nog over, de stand was 3-3 en de spanning te snijden. Tycho speelde zijn vertrouwde conservatieve speelstijl, stond lange tijd gelijkwaardig maar moest wel een resultaat halen om de punten binnen te slepen. Gelukkig zag de altijd sympathieke Bart Plasmans dat Johan een verschrikkelijke blunder maakte en besloot de rekening te vereffenen. Sympathiek. Tycho at het cadeautje smakelijk op en maakte zijn partij snel en koelbloedig af. Had ik al gezegd dat het een sympathiek gebaar was, van Bart Plasmans? Sympathieke man.

Nu was het aan Daan om de overwinning binnen te slepen. Het was inmiddels na 18:00 uur, het was donker in de straten van Goirle en het halve dorp, inclusief barfreule Corry, was uitgelopen om de partij te zien (ja, ja, nogmaals: voor het verhaal hè). Daan had al de hele middag op een ongelofelijk zwaar ei zitten broeden, had twee torens en 3 pionnen tegen een dame en 5 pionnen. Punttechnisch gezien is dit iets minder en dat bleek ook zo te zijn. Ard van Beek wist het knap af te maken en bepaalde zo de stand op 4-4.

Conclusie: het was wel lekker geweest als we 2 punten hadden kunnen pakken tegen één van de zwakkere broeders in de poule. Een paar zware en een paar minder zware bevallingen, wat pech en een beetje geluk later hebben we in ieder geval 1 punt gepakt. Promotie wordt een lastig verhaal, degradatie is realistischer, hoewel dat voor 6 teams zo is op dit moment.