Ik was tot op het bot voorbereid. Vandaag zou ik Frank vervangen op bord 1 en hoewel het moeilijk zou worden, zou ik mijn huid niet voor niets verkopen. Ik had al uitgezocht dat mijn tegenstander een klassieke 1. D4 speler was. En dus, zoals alle d4-spelers beredeneerde ik, zou hij Siciliaans spelen en mijn Morra met 3. D3 begroeten. Daarom had ik deze variant vrijdagavond in de trein nog eens goed doorgenomen. Mocht hij onverhoopt toch afwijken op zet 1, dan zou hij zeker Frans spelen, en dus had ik ook mijn favoriete variant in het Frans op zaterdagochtend nog eens goed ge-WD40’t. Eenmaal aangekomen in de Roskam ging ik zitten en al snel bleek: ik was zwart. Stopt u hier even met lezen en ziet u even de humor van de situatie in. Het werd een taaie pot.

Nog niet zo heel lang geleden was ik aangekomen in de Roskam, waar het nog rustig was. Het was kwart voor één en onze tegenstanders uit respectievelijk de dorpen Checkmate en Stukkenjagers (wie kent ze niet) waren nog niet gearriveerd. Naar goed gebruik waren er ook nauwelijks Raadsheren te bespeuren. Langzaamaan sijpelden de spelers binnen en al snel werd duidelijk dat het tweede team, strijdend tegen degradatie, speelde tegen de koploper. Een nauwelijks te overbruggen gat. Het ratinggat tussen Raadsheer 1 en haar tegenstander was iets kleiner, maar ook niet minder dan iets kleiner. En dan misten we ook nog ons verwoede opperhoofd.

Na een prachtig openingswoord van onze voorzitter in spé, een belangrijk addendum van onze nog steeds wedstrijdleider en de vraag of er iemand er bezwaar tegen had dat de partij van Giri tegen Anand live te volgen was (met dank aan Frank Rockxsz), konden we voor Raadsheerbegrippen ruim op tijd beginnen: 13:15.

Het moet zo ongeveer 13:30 geweest zijn toen Jorrit, naast me op bord 2, remise aanbood aan zijn tegenstander. De partij was een zet of 15-20 onderweg, er was een enkele tactische schermutseling geweest en er waren wat stukken van het bord verdwenen. Omdat Jorrit een lichte ontwikkelingsvoorsprong had, maar ook een dubbelpion voor zijn koning, besloot zijn tegenstander het aan te nemen. De tegenstander van Jorrit placht meteen te bewijzen dat laatstgenoemde gewonnen stond, iets waarmee mindere goden Jorrit en ikzelf het nog steeds niet eens zijn.

Omdat ik hier al ruim een kwartier met de handen in het haar zat en niet op of om kon kijken, heb ik van de overige partijen eigenlijk niks gezien. Ik zal dan ook proberen zo waarheidsgetrouw mogelijk iets uit mijn duim te zuigen.

Daan wist de score snel naar 1,5 – 0,5 op te vijzelen, door de stelling zo ingewikkeld mogelijk te maken. Er stonden wat stukken ingesloten, een paar aftrekaanvallen en batterijen stonden in de stelling en aan het eind was het punt voor Daan. Eigenlijk kan dat allemaal geen verrassing genoemd worden.

Er zat wel een verrassing in de partij van Tycho. Normaal is hij als een van de laatsten klaar en schrijft hij het punt bij. Nu was hij als een van de eersten klaar en schreef hij het punt bij. De laatste keer dat ik was gaan kijken, leek de stelling op het oog gelijk, dus ik was er eigenlijk al vanuit gegaan dat dat punt binnen zou gaan zijn. 2,5 – 0,5.

Tot hier de goednieuwsshow. Ik raad u aan niet verder te lezen.

Frans stond op, trok zijn jas aan en liep met een rood hoofd naar buiten zonder terug te komen. Later vernam ik dat hij in een compleet gewonnen stelling op de verkeerde manier afruilde, meteen daarna een stuk weggaf en opgaf terwijl zijn tegenstander liefst 13 seconden op de klok had. Als beginnend lichaamstaalpsycholoog meen ik dat hij daar niet superblij mee was.

Niek speelde wederom een partij uit de categorie – pfieuw, blij dat ik die niet speel -. Hij kwam weliswaar een kwaliteit en een pion voor maar moest de compensatie aan zijn tegenstander laten. De stelling kostte Niek een berg tijd waarna hij besloot remise aan te bieden. Zijn tegenstander, gezegend met een zee van tijd, ging nog eens rustig wat drinken halen, nam een kijkje bij de overige borden, ging naar de Dirk van de Broek, bezocht het Van Goghmuseum, deed een stedentripje Parijs en besloot vervolgens toch maar door te spelen. Helaas deed hij dit zo goed dat Niek zijn punt snel moest afstaan. 2,5-2,5 en ik kreeg de tip van Jorrit dat het wel héél erg gewaardeerd zou worden als ik er toch nog een remisetje wist uit te persen. Dat idee had ik zelf ook al 41 zetten…

Vanaf dat moment ging het snel. John was in een lastig eindspel aanbeland waarin beide spelers een witte loper en een vijftal pionnen hadden. Naderhand merkte John op: het was stom om mijn pionnen op wit te zetten, want ik kon ze op een gegeven moment niet meer allemaal verdedigen. Ach, zo’n wijze les in ruil voor een puntje, is eigenlijk nog niet zo’n slechte deal als je bedenkt wat het in de toekomst nog op kan leveren.

Met nog twee partijen te spelen, waarin een tactisch slachtoffer op 1, stonden we 2,5-3,5 achter en ook de partij van Johan duurde nu niet lang meer. Johan haalde het Wolga gambiet van stal, waarschijnlijk het enige gambiet met zwart wat ook op (groot)meesterniveau gespeeld wordt. Dat het een goed gambiet is bleek, want Johan wist met zwart tegen een sterke tegenstander remise te houden. Geen slecht resultaat, maar wel 3-4.

Op dat moment merkte ik op dat winst van mij dus zou leiden tot 4-4. Helaas had ik letterlijk 2 seconden eerder mijn paard moeten geven omdat mijn dame ingesloten was. En om nu te zeggen dat ik iets compensatie had, is behoorlijk overdreven. Ik probeerde nog wat te prutsen maar dat valt niet mee met 3 minuten tegen 8 op de klok. Na een paardvorkje van mijn tegenstander was het pleit dan ook beslecht.

En waar leidt dat nu allemaal toe? Nou ja, met name door de andere uitslagen spaart het ons een hoop kopzorgen uit. Er zijn nog 2 partijen te spelen en we kunnen niet meer promoveren maar ook niet degraderen. En da’s eigenlijk best een prestatie, twee wedstrijden voor het einde.