Het was de wedstrijd tegen de koploper. Met een gemiddelde rating van 1971 is d4 de belangrijkste kandidaat voor promotie en dat blijkt, want ze hadden nog geen punt laten liggen dit seizoen. Het beloofde dus een moeilijke pot te worden, waarin De Raadsheer gold als lichte favoriet vanwege de underdogpositie waarin we ons bevonden.

Het begon al goed; toen ik vanuit Arnhem de trein wilde pakken, reed deze niet en had ik meteen al een halfuur vertraging. Blinde paniek, want dit keer had ik mijn reis redelijk strak gepland. Ik kon misschien de heren Van Dijk vragen om me op het station van Breda op te halen, of moest ik mijn teamgenoten vragen om de start van de wedstrijd iets uit te stellen en een kwartiertje later te komen? Ik was al bezig aan een Whatsappje, toen er me iets begon te dagen. Ik checkte nog eens de reisplanner hoe laat ik aankwam en vervolgens de mail van Niek waarin stond hoe laat we begonnen. De uitkomst: ik kwam – inclusief vertraging – om 12:30 aan en de wedstrijd begon om 13:00. We hadden vandaag dus nog geen zet gespeeld en ik had me nu al verrekend. Dat belooft wat..

Zo kwam ik ruim op tijd aan in Café Oud-Brabant, een gezellige, bruine jaren ’80 kroeg die de thuishaven is van het Groot Oosterhouts Kroegloperstoernooi en tegelijkertijd het jeugdhonk is van de tegenstander van vandaag: d4. Op de radio speelde Black Betty van Ram Jam en aan de muur hing het Oosterhouts Carnavalslied van 1959. Ik kreeg direct een kop koffie voor mijn neus gezet van Frans, de tegenstander van Naomi Han (ja, ook het derde speelde in Oosterhout). Deze kon ik zonder problemen inruilen voor een bakkie thee. Oosterhouts teamleider Ruud en ons pa’s collega Pierre waren er al. Toen er wat meer mensen in de kroeg waren aangekomen, werden we benaderd door een speler van d4; er was een communicatiefoutje gemaakt… Wij hoopten natuurlijk dat het hele Eerste naar Weert was gereden, maar het bleek nog beter: ze hadden teveel worstenbroodjes meegenomen dus wij mochten de rest hebben. We wisten toen nog niet dat dat het laatste cadeau was dat we vandaag zouden krijgen…

We liepen een klein halfuurtje naar de speelzaal boven waar de stijl hetzelfde was als beneden. Tussen de carnavalsverwijzingen stond een enorme kast met een hoeveelheid CD’s waar je U tegen zegt. Het ging van Monty Python via Bob Marley naar Billy Joel. Na het openingswoord, waarin werd verwezen naar de laatste keer dat D4 en De Raadsheer tegenover elkaar stonden en De Raadsheer op miraculeuze wijze aan het langste eind trok, werden de klokken gestart.

Jorrit had dit keer het kortste strootje getrokken en moest op bord 1 gaan zitten. Zijn strategie had hij direct afgekeken van Donald Trump: het bouwen van een grote muur waar niets of niemand doorheen kan. Dat lukte deels. Tegenstander Joost Sips wist een pionnetje te veroveren in een moeilijk eindspel met ongelijke lopers. Objectief gezien was het ongetwijfeld ergens remise, maar er zijn makkelijkere situaties om remise te houden dan aan bord 1 tegen de koploper van de Promotieklasse. 0-1.

Niek speelde op bord 5 een redelijke standaardpartij, waarin het meest noemenswaardige feit was dat zijn tegenstander een uur deed over zijn eerste 9 minuten. Dat leverde geen van de partijen echter tastbaar voordeel op en er werd zonder verder bloedvergieten remise overeengekomen. Hiermee breidt Niek zijn puntenaantal toch weer met een halfje uit, ook al had zijn tegenstander slechts 2050 rating.

Het verschil in stand was nu 1 bordpunt en dat is niet meer verkleind. Integendeel. Zelfs Johan kon het tij niet breken. Hij speelde op bord 8 en zijn plan was om zijn koningspionnen naar voren te gooien om de koningspionnen van zijn tegenstander te vernietigen. En laat ik het netjes houden: de helft van dat plan lukte. Hoewel hij wel wat druk kon geven op de stelling van de tegenstander, was het niet voldoende om zijn pionnenachterstand goed te maken. 0,5 – 2,5.
Tycho was dit keer niet de laatste die klaar was, wat ook wel eens genoemd mag worden. De remise die hij speelde leek me redelijk terecht, aangezien de partij nooit echt grote verschillen heeft opgeleverd. Zo laat hij wederom zien dat hij bijna niet te verslaan is en in da’s toch knap wanneer je telkens tegen een goede speler speelt.

Wie wel regelmatig laat zien dat hij te verslaan is, ben ik zelf. Op zet 10 al maakte ik een fout die me een verloren pionnenstructuur opleverde. Gelukkig zaten we nog lang niet in het eindspel en kon ik mijn favoriete strategie weer eens afstoffen: niet per se de béste zet spelen, maar wel degene die de partij het moeilijkst maakt. Wat volgde was een fase waar Fritz van beide kanten niet echt blij van werd. Een aantal varianten die remise waren werden gemist en ik verloor de partij ook nog in een combinatie van angst voor de aanval van de tegenstander, overmoedig aanvallen, tijdsdruk en kandidaatzetblindheid. Inderdaad, dat is geen woord. 1 – 4.

Frans Smits, voor de partij alleenheersend topscorer en na de partij gedeeld topscorer, wist zijn tegenstander vanuit de opening goed terug te dringen. Er komt echter een moment wanneer je je ruimtevoordeel moet omzetten in andersoortig voordeel. Dat kwam niet, mede door uitstekend spel van tegenstander Robbert, waardoor de rollen omgedraaid konden worden. Hoe de partij verloren ging, heb ik niet gezien, maar de 0 op het uitslagenformulier liet niets aan duidelijkheid te wensen over.

John speelde dit keer op bord 2 en als ik er zo eens over nadenk, ben ik eigenlijk vergeten om te onthouden hoe de partij is verlopen. Hoe dan ook, ook het resultaat mag snel vergeten worden.

Sander speelde met wit een opening die ik hem ook wel eens met zwart heb zien spelen. Tegenstander Carlo liet zien dat het inderdaad een goede opening is voor zwart. Lang ging het gelijk op, maar uiteindelijk kon Sander zijn tijdnood toch niet ver genoeg buiten de deur houden en dolf hij het onderspit.

Dat betekent dat d4 nog steviger aan de leiding gaat in de promotieklasse. Maar, als we dit team en nog 6 andere inhalen, staan we gewoon bovenaan in de poule. Na de winterstop wachten nog 4 wedstrijden, volgende week wacht de kalkoen.