De derde ronde van het seizoen speelden we uit tegen het Helmondse HSC. Teamleider Niek had een trainingskamp van 1 uur in de auto belegd om te zorgen dat we de punten mee naar Zundert konden nemen. HSC is namelijk één van de zwakkere broeders in de poule en we zouden ons in deze ronde al praktisch veilig kunnen spelen. Sterker nog, we zouden bovenaan kunnen komen te staan! Om het verrassingseffect maximaal te laten zijn, hadden we dit keer Daan en Frans thuis gelaten en in hun plaats de toppers Adrie van Opdorp en André van der Laar meegenomen. Adrie verkeert dit seizoen in bloedvorm en André mocht de lange geschiedenis van debutanten die punten halen gaan uitbreiden.

De koffie kon boven in de bar worden gehaald, waar tevens een stuk of 30 pooltafels stonden te wachten op een gezellige zaterdagavond. De koffie kon beneden worden gedronken, waar 3 teams rug aan rug verbeten zouden strijden om de punten. Na de afwezige openingsspeech, konden de klokken om een mooie 13:15 in werking worden gesteld.

En niet eens zo heel veel later was de eerste partij ook al klaar. Van meerdere personen heb ik gehoord dat ze ervan overtuigd waren dat Adrie een stuk ging verliezen. Dat was ook zeker een halve zet lang zo. Na de reactie van Adrie keek tegenstander Marcel Pelgrom verschrikt op, schudde zijn hoofd en besefte dat er niet veel anders op zat dan de zege naar Zundertse zijde te zenden. 0-1.

Nog knapper was de partij van debutant André. Hij speelde tegen Daan Hubers, wiens rating ruim 100x zo hoog is als zijn leeftijd. Stelt u zich voor: als dat bij André zo was, zou hij Magnus Carlsen blind van het bord af schuiven terwijl hij een Mozartsonate op de harp aan het spelen was. Nee, André moet blij zijn als zijn rating 25x zo hoog is als zijn leeftijd. Relatief was hij dus vet in het nadeel. Maar dat deerde hem niks. Vanaf het begin greep hij zijn tegenstander bij de keel/koning en harkte de ene na de andere pion binnen. Zonder in de problemen te komen, werd het zo 0-2.

Vervolgens was het de beurt aan Tycho. Hij zat dit keer op bord 3 en puntjes sprokkelen was het devies. Dat lukte aardig, want de partij laaide 1x iets op, maar toen de Helmonder goed verdedigde, werd snel remise overeengekomen. Ik weet niet wat bijzonderder is: dat Tycho bijna als eerste klaar was, of dat hij nu ongeveer 177 partijen achter elkaar ongeslagen is.

Ook Mitchel speelde eens een keer remise. Nog even had ik de hoop dat in de partij uit het niks een mega-aanval zou voortvloeien, zoals we wel vaker zien in de partijen van Mitchel, maar remise leek het hoogst haalbare voor beide spelers. Geen enkele nood, want nu stond het 1-3.

Zelf was ik in een gekke bui en ik besloot dus rustig op te bouwen. Het werkte, want elke 5 zetten kwam ik op bord 4 een klein beetje beter te staan. Ik miste een combinatie waarbij ik een stelling over zou laten waarbij ik zó veel stukken zou pennen, dat mijn tegenstander verplicht was een verliezende zet te spelen. Helaas, maar ik liet nog een íets betere stelling over. Op dat moment bood mijn tegenstander remise aan. Ik liep naar Niek, die zijn lippen tuitte en ja knikte. Ik fluisterde een krachtterm waaruit bleek dat ik liever doorspeelde, waarop Jorrit subtiel schreeuwde: Aannemen! Ik zei dat ik iets beter stond, waarop Jorrit iets minder subtiel schreeuwde: Aannemen!! Dat deed ik dan maar. Jorrit stond inderdaad dik gewonnen, John stond gelijk en Niek een tikkie minder, maar misschien nog remise. Ik telde dus zo’n 5 punten. 1,5 – 3,5.

Toen ik een kwartiertje zat te analyseren, begreep ik van Tycho dat het 2-4 stond. Ik vroeg of het John of toch Niek was die remise had gehouden. Nee, het was Jorrit die zijn partij volledig had weggegeven. Hij zag een aftrekaanval over het hoofd die zijn dame kostte en zelfs daarna stond hij nog remise. Da’s mooi dan, eerst zeggen dat een ander maar remise moet accepteren en vervolgens je hele stelling verprutsen…

En het werd nog erger. Op zet 13 had John op bord 1 volledig terecht een remiseaanbod van zijn tegenstander geweigerd, omdat hij nu eenmaal veel beter stond. Toch wist hij dit voordeel niet uit te bouwen en de partij werd steeds gelijker. Op het moment dat Jorrit zijn dame weggaf, stond John zelfs 2 pionnen achter. Een zekere remise werd dus omgebogen naar een pijnlijk verlies. John bleef knokken tot het echt helemaal uit was, maar moest het punt toen toch in Helmond laten. 3-4.

En zelfs teamleider Niek kon het tij niet meer keren. In de opening had hij heel moedig een pion geofferd, en kreeg uiteindelijk als compensatie een geruïneerde pionstructuur van zijn tegenstander. Wat echter niet vernietigd was, waren de vrije A- en B-pion die Pascal Boudewijns langzamerhand veldjes naar voren kon gaan schuiven. Ook Niek knokte tot het bittere eind, maar moest berusten in een pijnlijke 4-4.

Hoewel dit een welkom punt is tegen degradatie, had heel Zundert toch een nare bijsmaak. Waar de debutant het weer uitstekend heeft gedaan, zijn de punten dit keer wederom door de ervaren krachten gemorst. Wie wil er ook eens in het eerste spelen?